Straks....

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagd de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan:
de laatste goede daad....
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik je gaf?
Of uitstel tot het beter past, bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens de laatste gang
jij loopt niet weg en kijkt me aan
jij noemt mij bij de liefste naam
en houdt mij stevig vast.....
Vandaag voor het laatst
groet ik je met mijn hondenstaart...
Wat jij liet doen...deed je voor mij;
je hebt mij nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, huil maar niet.
Een wijs besluit, dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond....